«ابوهريره رضی الله عنه گويد: يك نفر مهمان پيغمبر صلّ الله علیه وآله وسلّم شد، پيغمبر كسى را به نزد زنانش فرستاد تا بداند طعامى دارند يا خير، همه گفتند: جز آب چيز ديگرى نداريم، پيغمبر به جماعت گفت: چه كسى اين مهمان را با خود مى‌برد (يا مهمانى مى‌كند) يك نفر انصارى گفت: من او را مهمان مى‌كنم، آن مهمان را با خود به خانه برد، به زنش گفت : به مهمان رسول خدا احترام كن، (غذاى خوبى براى او آماده كن) آن زن گفت : به جز غذاى بچه‌ها چيز ديگرى نداريم، شوهرش گفت : اين طعام را آماده كن، و چراغ را روشن بنما، قبل از اينكه بچه‌ها غذا بخورند آنان را بخوابان، آن زن غذايش را آماده كرد، چراغ را روشن ساخت،بچه‌هارا خواباند، بلند شد به بهانه اينكه مى‌خواهد شمع چراغ را روشن‌تر نمايد آن را خاموش نمود، (غذارا كه آوردند) اين زن وشوهر هردو چنين وانمودكردند كه ايشان هم با مهمانشان غذا مى‌خورند ولى هيچ نخوردند، و شب گرسنه خوابيدند، فردا صبح كه به حضور پيغمبرث رفتند، پيغمبرث گفت : خداوند امشب از رفتار شما با اين مهمان بسيار خشنود و راضى بود، در اين مورد آيه 9 سوره حشر نازل شد كه مى‌فرمايد: «مؤمنان كسانى هستند كه باوجود گرسنگى وناراحتى خود، ديگران را برخود ترجيح مى‌دهند، كسانى كه خود را از بخل نفس خود محفوظ نمايند، همانا رستگارند)».

منبع :کتاب  احادیث مشترک صحیح مسلم و بخاری(لؤلؤ مرجان)

[1]- أخرجه البخاري في: 63  كتاب مناقب الأنصار: 10  باب وَيؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَنْ يوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ